ეგი ვიბლიანი პოპულარული ტიკტოკერია, რომელსაც 100 ათასზე მეტი გამომწერი ჰყავს. სვანმა გოგონამ წლების წინ საქართველო დატოვა და ცხოვრება ჩინეთში დაიწყო, სადაც ოჯახიც შექმნა. გვანჯოუში ცხოვრების გამოცდილება, კულტურული განსხვავებები, ოჯახური ურთიერთობები და სოციალური ქსელების გავლენა – ეს ის თემებია, რომლებზეც მეგი გულწრფელად გვიყვება.
- როგორ შეეგუა ჩინურ სამზარეულოს, როგორ მოახერხა დიდი ოჯახის გარემოს შექმნა შორეულ ქვეყანაში და როგორია ქართველი ქალის ცხოვრება აზიაში? – მეგი თავისი გამოცდილებით გვიზიარებს:
– მეგი, როგორია ჩინეთში ცხოვრება, ყველაზე მეტად რა გაგიჭირდა ადაპტაციის პერიოდში?
– ალბათ საკვები… თავიდან ვერ ვეჩვეოდი, რომ ბრინჯი უნდა მეჭამა. უპურობა მიჭირდა ძალიან, ახლა უკვე მივეჩვიე და ძალიან შემიყვარდა ჩინური კერძები. ძალიან გემრიელია ბრინჯის პური, მაგას ვყიდულობ ხოლმე. ხშირად მეკითხებიან ხოლმე ჩემს დედამთილზე, როგორ ინარჩუნებს ფორმას, ახლა მოგიყვებით, ყოველდღე სვამს რძეს და საღამოს 6 საათის შემდეგ, საერთოდ არაფერს აღარ ჭამს. ოღონდ ასეა წლებია, ახალგაზრდობიდან. დილას არ საუზმობს, დღეში ორჯერ იკვებება და საღამოს არაფერს აღარ ჭამს. ყოველთვის ერთ წონაზეა.
– ერთად ცხოვრობთ?
– დიდ ოჯახში გავიზარდე, სახლში ყოველთვის ბევრი ვიყავით. გაბრიელი რომ გავაჩინე, ხედავდა ჩემს და-ძმებს, ჩემს მშობლებს, ბავშვი ისე მიეჩვია ყურადღებას, რომ დისკომფორტი ექმნება მარტოები რომ ვართ. სახლში სულ ვიღაც გვყავდა. ჩემს ქმარს ვუთხარი, რომ მის მშობლებს ჩვენთან ეცხოვრათ. ისინი ხან ვენჰაიზე მიფრინავდნენ, სადაც ზღვის ნაპირზე ბინა აქვთ, ხან სანიაზე და ხანაც ჰარბინში, ცოტა ხნით, რადგან იქ ძალიან ცივა. ზაკს ვუთხარი, რადგან გუანჯოუში ვარ ჩემი პროფესიის გამო, შენმა მშობლებმა ჩვენთან იცხოვრონ-თქო. ზაკის მამა ცუდად არის, ფილტვებზე პრობლემა აქვს და სულ გაციების შიში აქვს. ჩემი შეთავაზება ძალიან გაუხარდათ და გადმოვიდნენ საცხოვრებლად. არ სჯერათ ხოლმე რომ ჩემთვის ასე უფრო კომფორტულია. მიჩვეული ვარ, არ შემიძლია სახლში მარტო ვიყო.
