“მის დასაფლავებაზე მთელი თბილისი იყო…” – ვორონცოველი, მუდამ მხიარული და სინამდვილეში მუდამ სევდიანი კიკას ამბავი

იცა­ნით ალ­ბათ, – ეს ნო­დარ დუმ­ბა­ძის­ “მა­რა­დი­სო­ბის კა­ნო­ნია”, გიჟი მარ­გოს და­საფ­ლა­ვე­ბა. ეს ამო­ნა­რი­დი მა­ინ­ცდა­მა­ინც და­სა­სევ­დი­ა­ნებ­ლად არ გამ­ხსე­ნე­ბია – ისე­დაც იშ­ვი­ა­თად ვართ მხი­ა­რუ­ლე­ბი, მინ­და ის თბი­ლი­სი გა­ვიხ­სე­ნო, სა­დაც ადა­მი­ა­ნებს ერ­თმა­ნე­თი უყ­ვარ­დათ, სა­დაც სით­ბო და ასე­თი ურ­თი­ერ­თო­ბე­ბი­ იყო. რა­ტომ? ბევ­რს ენატ­რე­ბა ის თბილ­ისი. ხან­და­ხან მგო­ნია, რომ ბუშ­ტებს და­ვემ­სგავ­სეთ, ქუ­ჩა­ში ერ­თმა­ნეთს ქა­რი­სა­გან წა­ღე­ბუ­ლე­ბი რომ ჩა­ვუქ­რო­ლებთ ხოლ­მე, შინ­მი­სუ­ლე­ბი კი იმდღე­ვან­დელ პრობ­ლე­მებ­ზე დარ­დით ვკვდე­ბით.

აი, ახ­ლაც, მივ­დი­ვარ ვო­რონ­ცოვ­ზე და იქა­უ­რო­ბას ვერ ვცნობ. აქ, ქვა­ფე­ნილ­ზე ოდეს­ღაც ტრამ­ვაი დახ­რი­გი­ნობ­და, რო­მელ­საც ვო­რონ­ცო­ვე­ლი კიკა დაჰ­ყვე­ბო­და­ ხოლ­მე, მუ­დამ მხი­ა­რუ­ლი და სი­ნამ­დვი­ლე­ში მუ­დამ რა­ღაც­ნა­ი­რად სევ­დი­ა­ნი. ავი­დო­და ხან ტრამ­ვა­ის ვა­გონ­ში, ხა­ნაც ტრო­ლე­ი­ბუს­ში, იღი­მე­ბო­და თა­ვი­სი ვიწ­რო თვა­ლე­ბით და შეს­ძა­ხებ­და, – ცოლი მინ­და, ცო­ლიო. მგზავ­რე­ბიც მხი­ა­რუ­ლად აჰ­ყვე­ბოდ­ნენ, – მო­გიყ­ვანთ, კიკა, ცოლს, მო­გიყ­ვანთ, ოღონდ შენ ხელი და­ა­დე და აგერ არა ვართ, მო­გიყ­ვან­თო. მერე რო­მე­ლი­მე და­უ­ძა­ხებ­და, გვერ­დით მო­ის­ვამ­და და ასე ჩა­ვი­დო­და ტრო­ლე­ი­ბუ­სი “დი­ნა­მომ­დე”. იქი­დან კი უკან­ვე წა­მოჰ­ყვე­ბო­და კვლავ რო­მე­ლი­მე მგზავ­რთან ჩა­ხუ­ტე­ბუ­ლი. ახლა მდუ­მა­რეა ვო­რონ­ცო­ვი, აღარც ტრამ­ვა­ია, აღარც ტრო­ლე­ი­ბუ­სი… ადა­მი­ა­ნე­ბი თა­ვი­ანთ სევ­და­ში შე­ყუ­ჟუ­ლან და ქუ­ჩა­ში იშ­ვი­ა­თად ჩნდე­ბი­ან. მეც ასე სევ­და­ში შე­ყუ­ჟუ­ლი მივ­დი­ვარ ვო­რონ­ცოვ­ზე, სა­დაც წლე­ბის წინ, ბავ­შვო­ბი­დან ვცხოვ­რობ­დი… ვი­ღაც ხელს მტა­ცებს! შავ­წვე­რა კაცი ჩამ­ბღა­უ­ჭე­ბია და მხი­ა­რუ­ლად მი­ღი­მის, სულ რამ­დე­ნი­მე მეტრში­ წა­მო­წყე­ბულ მშე­ნებ­ლო­ბის­კენ მა­ხე­დებს, სა­ი­და­ნაც ნამ­ტვრე­ვე­ბი ცვი­ვა. ნამ­დვი­ლად გა­და­მარ­ჩი­ნა ამ კაც­მა. კაცი ხელს მიწ­ვდის, – ტელ­მა­ნა გახ­ლა­ვართ, გრი­გო­რი­ა­ნი, სო­მე­ხი აკა­დე­მი­კო­სი!

აკა­დე­მი­კო­სიო! რა­ღაც არ ეტყო­ბა, მაგ­რამ­ ისე სან­დო­მი­ა­ნად მი­ღი­მის, გა­სა­უბ­რე­ბა­ მინ­დე­ბა. რა­ტომ­ღაც კიკა გა­მახ­სენ­და,­ – მგო­ნი, ისიც აქ, სა­დღაც ახ­ლოს ცხოვ­რობ­და-მეთ­ქი! კი­კაო?! უხა­რია­ ტელ­მა­ნას, – შენ არ იცი, ბო­ლოს ცოლი მარ­თლა მო­იყ­ვა­ნა­ და შვი­ლე­ბიც ჰყავ­დაო! აბა, რას ამბ­ობთ-მეთ­ქი! და უცებ ქო­ქო­ლას მაყ­რის­ – არა გჯე­რა, ნუ გჯე­რა, წადი, რა, გა­ი­ა­რეო!­ ამა­სო­ბა­ში ქუ­ჩა­ში ვი­ღა­ცე­ბი­ ჩნდე­ბი­ან და ჩემს ტელ­მა­ნას უჯავ­რდე­ბი­ან, – რა გინ­და,­ ბიჭო, ამ ქალს რაზე ეჩხუ­ბე­ბიო. მერე კი მიხ­სნი­ან, – ჩვე­ნი ტელ­მა­ნა­ აგ­რე­სი­უ­ლი­ არ არის, დგას ქუ­ჩა­ში და გა­ი­ძა­ხის, აკად­ემი­კო­სი ვარო! ჩვე­ნი მტე­რი იყოს ასე­თი აკა­დე­მი­კო­სი, ან დუშ­მა­ნი და­ცოლ­შვილ­დეს ისე, რო­გორც კიკა და­ცოლ­შვილ­დაო… გა­ნაგ­რძეთ კი­თხვა