“ნატო რომ ცაში დაიღუპა, მთელი ცხოვრება ეს მახსოვდა. მოვფრინავთ და უცებ პილოტმა გამოაცხადა, დაზიანდა თვითმფრინავი, მაგრად ჩასჭიდეთ ხელი ერთმანეთსო…” – ინტერვიუ კირა ანდრონიკაშვილთან

ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბი კირა ან­დრო­ნი­კაშ­ვი­ლი აღი­ა­რე­ბუ­ლია ქარ­თუ­ლი კი­ნოს მშვე­ნე­ბად, რო­მე­ლიც მა­ყუ­რე­ბელს მისი შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი რო­ლე­ბის გარ­და, არის­ტოკ­რა­ტუ­ლი სი­ლა­მა­ზი­თაც ახ­სოვს. “მტრე­დე­ბი”, “მე, ბე­ბია, ილი­კო და ილა­რი­ო­ნი”, “მთვა­რის მო­ტა­ცე­ბა”, “მო­ლან­დე­ბა”, “სი­ნე­მა”, “თა­მუ­ნია”, “ჩვე­ნი ჯე­რია, ბი­ჭე­ბო!” იმ ფილ­მე­ბის არას­რუ­ლი ჩა­მო­ნათ­ვა­ლია, რომ­ლე­ბი­თაც მსა­ხი­ო­ბი მა­ყუ­რე­ბელ­მა გა­იც­ნო და შე­იყ­ვა­რა. კირა ან­დრო­ნი­კაშ­ვი­ლის მო­გო­ნე­ბე­ბი ქარ­თუ­ლი კი­ნო­ლე­გენ­დის ნატო ვაჩ­ნა­ძის შე­სა­ხებ არა­ერთ სა­ტე­ლე­ვი­ზიო გა­და­ცე­მა­სა თუ ბეჭ­დურ მე­დი­ა­ში ყო­ფი­ლა, თუმ­ცა მისი ნა­ამ­ბო­ბი მა­მი­დე­ბის შე­სა­ხებ კვლავ სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­თვის აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბის სა­გა­ნია. ამ­ჯე­რად კირა ან­დრო­ნი­კაშ­ვი­ლი “კვი­რის პა­ლიტ­რას” მა­მი­დე­ბი­სა და ბავ­შვო­ბის წლე­ბის შე­სა­ხებ უამ­ბობს.

• მო­უ­ლოდ­ნე­ლი სა­ჩუ­ქა­რი პა­ტა­რა ბიჭს

– მა­ხა­რა­ძის ქუ­ჩა­ზე ვცხოვ­რობ­დით, სო­ლო­ლაკ­ში, პა­ტა­რა აი­ვა­ნი ჰქონ­და ჩვენს სახ­ლს, რო­მე­ლიც ქუ­ჩა­ზე გა­დი­ო­და. სამი წლის ვი­ყა­ვი, რო­დე­საც ჩემ­მა ნათ­ლი­ამ პი­ა­ნი­ნოს სა­ყი­დე­ლი ფული მა­ჩუ­ქა, პა­ტა­რა ლა­მაზ ჩან­თა­ში ვი­ნა­ხავ­დი. მე­ო­რე მსოფ­ლიო ომის დას­რუ­ლე­ბი­დან სამი-ოთხი წე­ლია გა­სუ­ლი და ქვე­ყა­ნა­ში დიდი გა­ჭირ­ვე­ბაა. გა­გე­ბუ­ლი მქონ­და, რომ ბავ­შვე­ბი მო­წყა­ლე­ბას ითხოვ­დნენ. სახ­ლის აი­ვან­ზე ხში­რად გავ­დი­ო­დი, ერთხე­ლაც ვხე­დავ პა­ტა­რა ბიჭს, დგას და მღე­რის. უცებ ავი­ღე ჩემი ჩან­თა, რო­მელ­შიც პი­ა­ნი­ნოს ფულს ვი­ნა­ხავ­დი, კიბე ჩა­ვირ­ბი­ნე და გა­ვუ­წო­დე. მახ­სოვს იმ ბი­ჭის ბედ­ნი­ე­რი სახე, ჩა­იკ­რა გულ­ში ჩან­თა და წა­ვი­და. ეს ამ­ბა­ვი დე­და­ჩე­მის­თვის არ მით­ქვამს, მაგ­რამ როცა გა­ი­გო, არ გა­მიბ­რაზ­და, შენ ძა­ლი­ან დიდსუ­ლო­ვა­ნი საქ­ცი­ე­ლი ჩა­ი­დი­ნე და არ გვინ­და პი­ა­ნი­ნოო.

კითხვის გაგრძელება