“სახლი ცეცხლში იყო გახვეული… ჩემი შვილები გამოიყვანეს… თქმას ვერავინ მიბედავდა, მე თვითონ მივხვდი, რომ შვილები აღარ მყავდა” – ცხოვრება 2 შვილის დაკარგვის შემდეგ

უდი­დე­სი ტკი­ვი­ლი ადა­მი­ა­ნებ­ში გან­სხვა­ვე­ბულ გან­ცდებს ბა­დებს – ზოგს ანად­გუ­რებს, ზოგს კი უფ­ლის გზა­ზე აყე­ნებს. ასე მოხ­და მზია კა­ცა­ძის ცხოვ­რე­ბა­შიც. მის ოჯახ­ში დატ­რი­ა­ლე­ბულ­მა ტრა­გე­დი­ამ, ორი მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლის და­კარ­გვამ, მისი ცხოვ­რე­ბა სრუ­ლი­ად შეც­ვა­ლა.- ალ­ბათ, ყვე­ლა და­მე­მოწ­მე­ბა, რა­ო­დენ ძნე­ლია ამ წუ­თი­სო­ფელ­ში შვი­ლებ­თან გან­შო­რე­ბით გა­მოწ­ვე­უ­ლი ტკი­ვი­ლით არ­სე­ბო­ბა, მაგ­რამ დღეს ცო­ცხა­ლი ვარ… მით უფრო ძნე­ლია, რომ შენს გან­ცდებ­ზე ილა­პა­რა­კო, ისეთ გან­ცდებ­ზე, რო­მე­ლიც ჩემს გულ­ში 36 წე­ლია და­ბუ­დე­ბუ­ლა და იმ დღეს­თან წა­მიც არ მა­შო­რებს. ამი­ტომ წარ­სულ­ში არ ვიხ­სე­ნი­ებ მათ, მე მყავს მი­ხე­ი­ლი და მა­რი­ა­მი. უწ­მინ­დე­სი რომ არა, მე და ჩემი მე­უღ­ლე დღეს ცო­ცხლე­ბი არ ვიქ­ნე­ბო­დით…

– რა მოხ­და წლე­ბის წინ თქვენს ოჯახ­ში?

– 1987 წლის 6 დე­კემ­ბერს მე და ჩემი მე­უღ­ლე ახ­ლობ­ლე­ბის და­ჟი­ნე­ბუ­ლი თხოვ­ნით მე­გობ­რის ქორ­წილ­ში წა­ვე­დით. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ქორ­წილ­ში ყვე­ლა მხი­ა­რუ­ლობს, მაგ­რამ მე მო­ნუს­ხუ­ლი ვი­ჯე­ქი, ჩემი ფიქ­რი ჩემს შვი­ლებს დას­ტრი­ა­ლებ­და თავს. ეტყო­ბა, დე­დის გული გრძნობ­და მო­ახ­ლო­ე­ბულ უბე­დუ­რე­ბას. რამ­დე­ნი­მე სა­ათ­ში უკან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლებს მთე­ლი ქუჩა გა­დავ­სე­ბუ­ლი დაგ­ვხვდა ხალ­ხით, იდგა სა­ხან­ძრო და სას­წრა­ფო დახ­მა­რე­ბის მან­ქა­ნე­ბი, სახ­ლი ცე­ცხლში იყო გახ­ვე­უ­ლი. ბო­ლის­გან იყ­ვნენ გა­გუ­დუ­ლი ჩემი შვი­ლე­ბი გა­მო­იყ­ვა­ნეს და თა­ვად წა­ვიყ­ვა­ნე სას­წრა­ფოს მან­ქა­ნით დამ­წვრო­ბის ცენ­ტრში.

სი­მარ­თლის თქმას ვე­რა­ვინ მი­ბე­დავ­და, მე თვი­თონ მივ­ხვდი, რომ შვი­ლე­ბი აღარ მყავ­და და ჩემ­თვის ამ­ქვეყ­ნი­უ­რი ყვე­ლა­ფე­რი დამ­თავ­რდა. დამ­რჩა მხო­ლოდ ერთი გზა, რომ ჩემი შვი­ლე­ბის და­საფ­ლა­ვე­ბის მერე მე და ჩემს მე­უღ­ლეს თავი მოგ­ვეკ­ლა. ჩემი მე­უღ­ლე იმ­ხა­ნად ძა­ლო­ვან სტრუქ­ტუ­რებ­ში მუ­შა­ობ­და, მას ია­რა­ღი ჰქონ­და შინ, და ვუ­თხა­რი, ჯერ მე მომ­კა­ლი და მერე შენ მო­ი­კა­ლი თავი-მეთ­ქი, მაგ­რამ სა­ნამ ამას ჩა­ვი­დენთ, ეს ამ­ბა­ვი მო­ვახ­სე­ნოთ სა­ქარ­თვე­ლოს კა­თო­ლი­კოს-პატ­რი­არ­ქს. თუ ღმერ­თი არ­სე­ბობს, ასე­თი უბე­დუ­რე­ბა რა­ტომ დაგ­ვე­მარ­თა-მეთ­ქი? ჩემი მე­უღ­ლე ეზო­ში ჩა­ვი­და, მა­ლე­ვე უკან ამობ­რუნ­და და მი­თხრა, მზია, ჩვენ­თან პატ­რი­არ­ქი მობ­რძან­დე­ბაო.

ვინც კი მო­დი­ო­და სამ­ძი­მარ­ზე, ყვე­ლას ვე­უბ­ნე­ბო­დი, რომ ღმერ­თი არ არ­სე­ბობს, ეს ყვე­ლა­ფე­რი მი­თია-მეთ­ქი. მიმ­ძიმს ამის თქმა და დღემ­დე მრცხვე­ნია ამის გამო… თურ­მე მე­უღ­ლის მე­გობ­რებს უც­ნო­ბე­ბი­ათ მისი უწ­მინ­დე­სო­ბის­თვის ჩვე­ნი ამ­ბა­ვი.

რო­დე­საც ოთახ­ში შე­მობ­რძან­და, მე, სი­გი­ჟის ზღვრამ­დე მი­სუ­ლი დედა, რო­მე­ლიც ღმერ­თს ვგმობ­დი, წა­მოვ­დე­ქი, სწრა­ფი ნა­ბი­ჯით გა­ვე­მარ­თე მის­კენ და და­ვი­ჩო­ქე. მის­მა უწ­მინ­დე­სო­ბამ ფრთხი­ლად წა­მო­მა­ყე­ნა და მო­ძღვარს თვა­ლით ანიშ­ნა, პა­ნაშ­ვი­დი გა­და­ე­ხა­და. გა­აგ­რძე­ლეთ კი­თხვა