🔥 “ლეილას ბავშვობიდანვე ბევრი ტკივილი არგუნა ბედმა” – “აბეზარას” თავბრუდამხვევი კარიერა და ტკივილიანი ცხოვრება

არა­ვინ იცის, ვის რა ელო­დე­ბა ცხოვ­რე­ბა­ში. თუმ­ცა ლე­ი­ლა აბა­ში­ძე­ზე მის ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში აუ­ცი­ლებ­ლად გე­ტყოდ­ნენ, რომ ის – ქარ­თუ­ლი კი­ნოს ვარ­სკვლა­ვი, აუ­ცი­ლებ­ლად ვარ­სკვლა­ვუ­რად იცხოვ­რებ­და: მას ცნობ­დნენ და უყ­ვარ­დათ, მისი ნიჭი აღი­ა­რე­ბუ­ლი იყო, მე­გობ­რო­ბა და პა­ტი­ვის­ცე­მა არ აკ­ლდა. მარ­თა­ლია, საბ­ჭო­თა სა­ქარ­თვე­ლო­ში ჰო­ლი­ვუ­დუ­რი ფუ­ფუ­ნე­ბა არ მი­ე­ცე­მო­და, მაგ­რამ ამ არე­ალ­ში ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე უზ­რუნ­ველ­ყო­ფი­ლი და ბედ­ნი­ე­რი იქ­ნე­ბო­და. წე­სით, ასეც უნდა ყო­ფი­ლი­ყო…

ფო­ტო­გა­ლე­რეა

მაგ­რამ არ­სე­ბობ­და ერთი “მაგ­რამ”… ლე­ი­ლა აბა­ში­ძეს ბავ­შვო­ბი­დან­ვე ძა­ლი­ან ბევ­რი ტკი­ვი­ლი არ­გუ­ნა ბედ­მა. მამა, რო­მე­ლიც რუ­სეთ­ში თა­ნამ­დე­ბო­ბის პირი იყო და 1937 წლის რეპ­რე­სი­ე­ბის მსხვერ­პლი გახ­და – ციმ­ბირ­ში გა­და­ა­სახ­ლეს. ცოლ-შვი­ლი გაჰ­ყვა მის კვალს… სულ პა­ტა­რა ლე­ი­ლამ, დე­დის ალერსსა და მა­მის სით­ბოს­თან ერ­თად, ცივი და მო­ქუფ­რუ­ლი ბა­ნა­კის რა­ო­ბაც შე­იც­ნო.

ყვე­ბო­და თურ­მე: “იყო გახ­ლარ­თუ­ლი მავ­თუ­ლე­ბი, სა­დაც 220 ვოლ­ტი დენი გა­დი­ო­და, ვერ მი­ე­კა­რე­ბო­დი. იქვე, დე­დამ ერთი ად­გი­ლი იცო­და, დად­გე­ბო­და და შო­რი­დან შე­უმ­ჩნევ­ლად და­უქ­ნევ­და ხელს მა­მას, ისიც ჩუ­მად მი­ე­სალ­მე­ბო­და. მე პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, და­ვი­მახ­სოვ­რე ის ად­გი­ლი, გავ­ძვრე­ბო­დი-გა­მოვ­ძვრე­ბო­დი ყო­ველ­დღე, მი­ვი­დო­დი იქ, ხან სი­გა­რეტს გა­და­ვუგ­დებ­დი მა­მას. ის გა­მომ­ხე­დავ­და ასე მად­ლი­ა­ნი თვა­ლე­ბით და მხო­ლოდ ეს იყო ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რე­ბი”.

ეს მად­ლი­ე­რი თვა­ლე­ბი მთე­ლი ცხოვ­რე­ბის ტკი­ვი­ლად ექცა. ვინ იცის, რამ­დენ­ჯერ ახ­სე­ნებ­და თავს მა­შინ, როცა…წე­სით მხო­ლოდ სა­კუ­თარ ბედ­ნი­ე­რე­ბა­ზე უნდა ეფიქ­რა… დე­დი­სა და მა­მის გა­ნა­წა­მე­ბი სა­ხე­ე­ბი მეხ­სი­ე­რე­ბი­დან არ ამოს­დი­ო­და. რაც უფრო მე­ტად სტკი­ო­და, მით უფრო იკე­ტე­ბო­და თა­ვის სი­მარ­ტო­ვე­სა და სა­დარ­დელ­ში. სა­ზო­გა­დო­ე­ბის წინ კი მხი­ა­რუ­ლი ლე­ი­ლა ჩან­და, რო­მელ­საც ნი­ჭი­ე­რე­ბის წყა­ლო­ბით შე­უმ­ჩნევ­ლად ვერ და­ტო­ვებ­დი! ჯერ კი­დევ პა­წა­წი­ნა გო­გო­ნა სა­კონ­ცენ­ტრა­ციო ბან­კის პა­ტიმ­რე­ბის­თვის გა­მარ­თულ კონ­ცერ­ტზე გა­მო­დი­ო­და და მთე­ლი არ­სე­ბით კი­თხუ­ლობ­და ლექსს “Умер Ильич”. რო­გორც თვი­თონ ამ­ბობ­და, ამ ლექსში აქ­სოვ­და მთელ გან­ცდას, რაც დაგ­რო­ვე­ბო­და გი­სო­სებს იქით მყო­ფი მა­მის, შრო­მით დაღ­ლი­ლი დე­დის, ქარ­თულ მზეს მო­შო­რე­ბუ­ლი პა­ტა­რა გუ­ლის ტკი­ვი­ლის გამო…

ლე­ი­ლა აბა­ში­ძე იმ მძი­მე წლებს როცა იხ­სე­ნებ­და, იმა­საც ამ­ბობ­და, რომ პირ­ვე­ლი რე­ცენ­ზია სწო­რედ მა­შინ მი­ი­ღო: “იქ ბევ­რი ქარ­თვე­ლი იყო, რა თქმა უნდა, რომ­ლე­ბიც თურ­მე მო­უთ­მენ­ლად ელოდ­ნენ ჩემს გა­მო­ჩე­ნას და ტა­შით მხვდე­ბოდ­ნენ. იმ პე­რი­ოდ­ში მე და მა­მას პორ­ტრეტ­თან ერ­თად გა­ზეთ “Сибирская правда”-ში და­ი­ბეჭ­და სტა­ტია სა­ხელ­წო­დე­ბით “Oтец и дочь”, სა­დაც ეწე­რა: “Когда на сцене появляется маленькая Лейла, ее встречают аплодисментами, предчувствуя появление будущей большой актрисы”. ეს იყო პირ­ვე­ლი რე­ცენ­ზია, რომ­ლი­თაც მე მა­ღი­ა­რა მა­ყუ­რე­ბელ­მა”.

თავ­ბრუ­დამ­ხვე­ვი კა­რი­ე­რა! ეს შე­ფა­სე­ბა მარ­თლაც ზედ­მი­წევ­ნით შე­ე­ფე­რე­ბა მის თა­მაშს კი­ნო­ში, რად­გან თით­ქმის ყვე­ლა მნიშ­ვნე­ლო­ვან ფილმში იწ­ვევ­დნენ. მის მიერ შექ­მნი­ლი სა­ხე­ე­ბი უყ­ვარ­დათ და თა­ო­ბე­ბი იზ­რდე­ბოდ­ნენ მისი თაყ­ვა­ნის­ცე­მით! ყვე­ლა­ფე­რი კი მა­შინ და­ი­წყო, როცა 8 წლი­სამ, 1941 წელს ფილმში “ქა­ჯა­ნა”, კა­ტოს როლი შე­ას­რუ­ლა. სკო­ლის დამ­თავ­რე­ბამ­დე კი­დევ ორი როლი მის­ცეს: იუტა (“ოქ­როს ბი­ლი­კი”, 1945) და ნა­ზიბ­რო­ლა (“აკა­კის აკ­ვა­ნი”, 1947).

პრო­ფე­სი­ის არ­ჩე­ვა­ზე რომ მიდ­გა საქ­მე, კი­თხვა არც გა­ჩე­ნი­ლა – თე­ატ­რა­ლურ ინ­სტი­ტუტს მი­ა­შუ­რა. ინ­სტი­ტუ­ტის წი­თელ დიპ­ლომ­ზე დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ ლე­ი­ლა აბა­ში­ძე რუს­თა­ვე­ლის თე­ატ­რში გა­ა­ნა­წი­ლეს. ძა­ლი­ან მალე მი­იწ­ვი­ეს კი­ნოს­ტუ­დია “ქარ­თულ ფილმში”. ახლა კი მარ­თლაც დას­ჭირ­და არ­ჩე­ვა­ნის გა­კე­თე­ბა: ან კინო და ან თე­ატ­რი! ლე­ი­ლა აბა­ში­ძემ კინო არ­ჩია…

სა­ყო­ველ­თაო აღი­ა­რე­ბა მო­უ­ტა­ნა რო­ლებ­მა ფილ­მებ­ში მა­რი­ნე (“ჭრი­ჭი­ნა”, 1954), ლია (“აბე­ზა­რა”, 1957). ფილმმა “ჭრი­ჭი­ნა” (სცე­ნა­რი მა­რი­კა ბა­რა­თაშ­ვი­ლის და ლე­ვან ხო­ტი­ვა­რის, რე­ჟი­სო­რი სიკო დო­ლი­ძე) მთე­ლი მსოფ­ლი­ოს ეკ­რა­ნე­ბი მო­ი­ა­რა და მსა­ხი­ობს დიდი წარ­მა­ტე­ბა მო­უ­ტა­ნა.

არა­ვის და­ა­ვი­წყდე­ბა ლე­ი­ლა აბა­ში­ძის ლელა (“ისი­ნი ჩა­მო­ვიდ­ნენ მთი­დან”, 1954), მა­ნა­ნა (“ჩვე­ნი ეზო”, 1956), მაია წყნე­თე­ლი (“მაია წყნე­თე­ლი”, 1959), ძი­ძია (“ხე­ვის­ბე­რი გოჩა”, 1964), ნინო (“შეხ­ვედ­რა წარ­სულ­თან”, 1966), ლალი-მზე­ვი­ნა­რი (“შეხ­ვედ­რა მთა­ში”, 1966), ვარ­დი­სა­ხა­რი (“დი­დოს­ტა­ტის მარ­ჯვე­ნა”, 1969), ქე­თე­ვა­ნი, (“მო­ლო­დი­ნი”, 1969)…

ცხოვ­რე­ბა მი­დი­ო­და… ლე­ი­ლა აბა­ში­ძეს, რო­გორც კი­ნომ­სა­ხი­ობს, ყვე­ლა­ზე დიდი წარ­მა­ტე­ბა ერგო წი­ლად და ალ­ბათ ბედ­ნი­ე­რი უნდა ყო­ფი­ლი­ყო ამით… მაგ­რამ მისი სა­თუ­თი ბუ­ნე­ბა, და­უც­ვე­ლი ში­ნა­გა­ნი სამ­ყა­რო გა­ცი­ლე­ბით მძაფ­რად გა­ნიც­დი­და ნე­ბის­მი­ერ პა­ტა­რა ტკი­ვილ­საც კი… მის­თვის ერთი სი­ტყვა, ერთი გა­მო­ხედ­ვა შე­იძ­ლე­ბო­და ყო­ფი­ლი­ყო მო­უ­შუ­შე­ბე­ლი ტკი­ვი­ლის მომ­ტა­ნი. ცხა­დია, არც ის ბავ­შვო­ბის დრო­ინ­დე­ლი მძაფ­რი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა ავი­წყდე­ბო­და: ტკი­ვი­ლად ქცე­უ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის სა­ხე­ე­ბი გი­სო­სებს მიღ­მა, გან­წი­რუ­ლი პა­ტიმ­რის მად­ლი­ე­რი თვა­ლე­ბი, ოჯახს და­ნატ­რუ­ლე­ბუ­ლი ტუ­სა­ღე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლი­ა­ნი შე­ძა­ხი­ლე­ბი…

ამი­ტო­მაც უნ­დო­და რა­ღაც უფრო სე­რი­ო­ზუ­ლი, ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი ეთა­მა­შა. სულ­ში დაგ­რო­ვი­ლი სათ­ქმე­ლი, რო­გორც კი­ვი­ლი, ისე აღ­მოხ­დე­ნო­და ამ რო­ლის თა­მა­ში­სას… ეს ოც­ნე­ბა არ შე­უს­რულ­და. ახლა ძნე­ლია თქმა, რა­ტომ მოხ­და ასე: და­ემ­თხვა მძი­მე წლე­ბი, როცა ქარ­თუ­ლი კინო ლა­მის მოკ­ვდა, რო­გორც ხე­ლოვ­ნე­ბა, არ იყო არა­ნა­ი­რი სახ­სა­რი, რომ რე­ჟი­სო­რებს ემუ­შა­ვათ. უკვე ახალ­გაზ­რდულ ასაკს დამ­შვი­დო­ბე­ბულ მსა­ხი­ობს რა­ტომ­ღაც მა­ში­ნაც ნაკ­ლე­ბად აძ­ლევ­დნენ რო­ლებს, როცა შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო.

2009 წლის 8 მარტს თბი­ლის­ში, კი­ნო­თე­ატრ “რუს­თა­ვე­ლის” წინ ლე­ი­ლა აბა­ში­ძის ვარ­სკვლა­ვი გა­იხ­სნა. ვარ­სკვლა­ვის გახ­სნამ­დე კი­ნო­თე­ატ­რში მსა­ხი­ო­ბის პა­ტივ­სა­ცე­მად სა­ღა­მო გა­ი­მარ­თა, რო­მელ­ზეც ქალ­ბა­ტონ­მა ლე­ი­ლამ თქვა: “დღეს მე­ო­რედ და­ვი­ბა­დე. ადრე თუ გვი­ან აღარ ვიქ­ნე­ბი ამ ქვე­ყა­ნა­ზე და ეს ვარ­სკვლა­ვი კი, სა­დაც ჩემი სა­ხე­ლი და გვა­რია ამოტვიფ­რუ­ლი, მუ­დამ იარ­სე­ბებს. თქვენ ვერც კი წარ­მო­იდ­გენთ, ეს რამ­ხე­ლა პა­ტი­ვია ჩემ­თვის. მით უმე­ტეს, რომ ჩემი ვარ­სკვლა­ვი დი­დე­ბუ­ლი, გე­ნი­ა­ლუ­რი ქარ­თვე­ლი მსა­ხი­ო­ბი ქა­ლის, ნატო ვაჩ­ნა­ძის ვარ­სკვლა­ვის გვერ­დით გა­იხ­სნა. დიდი მად­ლო­ბა უპირ­ვე­ლეს ყოვ­ლი­სა, ქარ­თველ ერს, ჩემს მა­ყუ­რე­ბელს; დიდი მად­ლო­ბა ყვე­ლა იმ რე­ჟი­სორს, ვი­საც ამ ვარ­სკვლა­ვის გახ­სნა­ში წვლი­ლი მი­უ­ძღვის, რად­გან მათ ფილ­მებ­ში მა­თა­მა­შეს. მე ამას აღ­ვიქ­ვამ, რო­გორც უდი­დეს ჯილ­დოს. ამ ბედ­ნი­ერ დღეს ღმერ­თს ვთხოვ, რომ გე­ნი­ა­ლუ­რი ქარ­თუ­ლი კინო ისევ აღორ­ძინ­დეს და უფრო მეტი ბრწყინ­ვა­ლე­ბით წარ­დგეს მა­ყუ­რებ­ლის წი­ნა­შე. ჩემ­თვის ერთი ვარ­სკვლა­ვი ცო­ტაა. მე მინ­და სა­ქარ­თვე­ლო ვარ­სკვლა­ვე­ბის ქვეყ­ნად იქ­ცეს”. გა­ნაგ­რძეთ კი­თხვა