“ავარიაში დაღუპული ბაიკერის გული გადამინერგეს” – როგორ ცხოვრობს გიორგი სარქისოვი: ბიჭი, რომელსაც უნიკალური ოპერაცია საქართველოდან პირველს ჩაუტარდა

2011 წლის 17 ნო­ემ­ბერს სამ­სა­ხურ­ში უეც­რად ცუ­დად გახ­და, უჰა­ე­რო­ბა და­ე­წყო, სუნ­თქვა უჭირ­და, თა­ნამ­შრო­მელ­მა კლი­ნი­კა­ში წა­იყ­ვა­ნა, სა­დაც რენტგე­ნი გა­და­უ­ღეს. ექი­მი გა­ფით­რე­ბუ­ლი სა­ხით გა­მო­ვი­და, უმ­ძი­მე­სი მდგო­მა­რე­ო­ბა იყო. 28 წლის გი­ორ­გი სარ­ქი­სოვს უთხრეს, რომ მხო­ლოდ 2 წლის სი­ცო­ცხლე ჰქონ­და დარ­ჩე­ნი­ლი… გული უმ­ძი­მეს მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იყო. დეპ­რე­სი­ა­ში ჩა­ვარ­და და ფაქ­ტობ­რი­ვად სიკ­ვდი­ლის­თვის ემ­ზა­დე­ბო­და…

2 წლის შემ­დეგ და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი რამ მოხ­და, 2013 წელს მას გული გა­და­უ­ნერ­გეს. გი­ორ­გი სარ­ქი­სო­ვი სა­ქარ­თვე­ლო­ში პირ­ვე­ლი გულ­გა­და­ნერ­გი­ლი პა­ცი­ენ­ტია.

გი­ორ­გი სარ­ქი­სო­ვი:

– იმ დღეს სამ­სა­ხუ­რის რამ­დე­ნი­მე კი­ბე­ზეც ვერ ავე­დი… კლი­ნი­კა­ში რენტგე­ნის გა­და­ღე­ბის შემ­დეგ ექიმ­მა ჩემს თა­ნამ­შრო­მელ ქალ­ბა­ტონს ჰკი­თხა, – პა­ცი­ენ­ტი თქვე­ნი ვინ არის? თა­ნამ­შრო­მე­ლი – უპა­სუ­ხა მან. ექიმ­მა რენტგე­ნის პა­სუ­ხი გა­დას­ცა და დას­ძი­ნა – მის მშობ­ლებ­საც გა­ა­გე­ბი­ნეთ… ფილ­ტვე­ბი სი­თხით იყო სავ­სე და კარ­დი­ო­ლო­გი­ურ კლი­ნი­კას სას­წრა­ფოდ მი­ა­კი­თხე­თო. იქი­დან წა­მო­სუ­ლი ცუ­დად გავ­ხდი, მაგ­რამ ყუ­რა­დღე­ბა არ მი­ვაქ­ციე. ღამე დავ­წე­ქი, და­ვი­ძი­ნე. დი­ლით ბე­ბი­ამ გა­მაღ­ვი­ძა – რო­გორ ხარ? ღამე იხ­რჩო­ბო­დიო…

– მა­ნამ­დე რა­ი­მეს უჩი­ო­დით?

– 28 წლამ­დე არა­ფერს შე­ვუ­წუ­ხე­ბი­ვარ. სი­ცხეც იშ­ვი­ა­თად მქო­ნია და არც ექიმ­თან ვყო­ფილ­ვარ… თუმ­ცა, სა­ნამ რენტგე­ნის კა­ბი­ნეტ­ში მოვხდე­ბო­დი, ზოგ­ჯერ სუნ­თქვის უკ­მა­რი­სო­ბას ვუ­ჩი­ო­დი… ბე­ბი­ა­ჩე­მის ნათ­ქვა­მის შემ­დეგ დი­ლით მარ­თლა მძი­მედ ვგრძნობ­დი თავს, ვე­ღარ ვსუნ­თქავ­დი. სას­წრა­ფო გა­მო­ვი­ძა­ხეთ, კლი­ნი­კა­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს. ფილ­ტვებ­ში დიდი რა­ო­დე­ნო­ბით სი­თხის გამო, შე­შუ­პე­ბა იყო – სი­თხე პლევ­რა­შიც მქონ­და და ამო­ი­ღეს. იყო ასე­ვე ფილ­ტვე­ბის ან­თე­ბა… სი­თხის ამო­ღე­ბის შემ­დეგ ამო­ვი­სუნ­თქე და თავი კარ­გად ვიგ­რძე­ნი, თუმ­ცა იმ კლი­ნი­კა­ში 10 დღე გა­ვა­ტა­რე, მერე კი გა­მო­ვე­წე­რე… ერ­თა­დერ­თი, რაც იქ მი­თხრეს, ეს პრობ­ლე­მა სა­ვა­რა­უ­დოდ გლან­დე­ბის­გან და პო­ლი­პე­ბის­გან მო­დი­სო…

გუ­ლის შე­სა­ხებ არა­ფე­რი უთ­ქვამთ. სი­სუს­ტემ ისევ შე­მახ­სე­ნა თავი. მერე მე­გო­ბარ­მა და­მი­ყო­ლია და „ჯო­ე­ნის“ კლი­ნი­კა­ში წა­მიყ­ვა­ნა. იქ რე­ა­ნი­მა­ტო­ლო­გი ჩვე­ნი მე­გო­ბა­რი, გი­ორ­გი ახო­ბა­ძე მუ­შა­ობ­და, რო­მელ­მაც ექოს­კო­პია გა­მი­კე­თა და ჩემს მე­გო­ბარს უთხრა, – აქე­დან არ წა­იყ­ვა­ნოო. დი­აგ­ნო­ზი დი­ლა­ტა­ცი­უ­რი კარ­დი­ო­მი­ო­პა­თია იყო. მა­შინ ამ და­ა­ვა­დე­ბის შე­სა­ხებ, არა­ფე­რი ვი­ცო­დი. კლი­ნი­კა­ში დამ­ტო­ვეს, კვლე­ვა, მკურ­ნა­ლო­ბა და­მი­წყეს. ყვე­ლა პრო­ცე­დუ­რა რომ გა­მი­კე­თეს, რა­ღაც პე­რი­ო­დის შემ­დეგ ბლოკ­ში, სა­დაც მარ­ტო ვი­ყა­ვი, შე­მო­ვი­და პრო­ფე­სო­რი ლე­ვან ყუ­რაშ­ვი­ლი. შენ გჭირ­დე­ბა ახა­ლი გული, 2 წელი შე­გი­ნა­ხავ, ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ იმის­თვის, რომ თავი კარ­გად იგ­რძნო, – მი­თხრა. პა­ტა­რა ბიჭი არ ხარ, რომ ვერ გა­ი­გო, რას გე­უბ­ნე­ბი, მთა­ვა­რია, არ შე­გე­შინ­დეს… ისე­თი და­ა­ვა­დე­ბა გაქვს, შენს გულს შან­სი აღარ აქ­ვსო… შოკ­ში და დეპ­რე­სი­ა­ში ჩავ­ვარ­დი. გუ­ლის გა­და­ნერგვის ოპე­რა­ცია ტე­ლე­ვი­ზორ­ში, კი­ნო­ში თუ მქონ­და ნა­ნა­ხი და ისიც ზღა­პა­რი მე­გო­ნა… ჩემი დეპ­რე­სია თვე-ნა­ხე­ვა­რი გაგ­რძელ­და… კითხვის გაგრძელება