ვინ იყო გურამ ფირცხალავას დიდი სიყვარული ლეილა აბაშიძესთან დაშორების შემდეგ – 34-წლიანი თანაცხოვრება და მსახიობის უკანასკნელი დღეები

დღეს ასე­თი ამ­ბე­ბი აღარ ხდე­ბა ან თუ ხდე­ბა, იშ­ვი­ა­თად. ახლა ერთ დიდ სიყ­ვა­რულ­ზე მინ­და გი­ამ­ბოთ, რო­მელ­მაც ორი ადა­მი­ა­ნი: გუ­რამ ფირ­ცხა­ლა­ვა და თან­გუ­ლი სი­ხა­რუ­ლი­ძე ერ­თმა­ნეთს და­ა­კავ­ში­რა – მათ 34 წელი გა­ა­ტა­რეს ერ­თად.

– ქალ­ბა­ტო­ნო თან­გუ­ლი, ის დღე გა­ვიხ­სე­ნოთ, როცა ბა­ტონ გუ­რამ­მა ქუ­ჩა­ში და­გი­ნა­ხათ და მო­ე­წო­ნეთ…

– წვიმ­და. გა­ჩე­რე­ბა­ზე ვი­დე­ქი, გუ­რამ­მა მან­ქა­ნა გა­მი­ჩე­რა, დაბ­რძან­დით წა­გიყ­ვან­თო. არ ვიცი, მო­ვე­წო­ნე და ეს იმი­ტომ გა­ა­კე­თა თუ არა, მაგ­რამ მას უყ­ვარ­და, როცა ადა­მი­ა­ნე­ბის მი­მართ ყუ­რა­დღე­ბას იჩენ­და. მა­შინ­ვე ვი­ცა­ნი. ვი­ცო­დი, ბო­ლოს ის ლე­ი­ლა აბა­ში­ძის ქმა­რი იყო და გა­შო­რე­ბუ­ლე­ბი იყ­ვნენ. დავ­ჯე­ქი. მშე­ნე­ბე­ლი ვარ და რომ მკი­თხა, სად მი­გიყ­ვა­ნო­თო, სამ­სა­ხუ­რის მი­სა­მარ­თი ვუ­თხა­რი. გზად, კი­ნო­სახ­ლის ფილ­მის ჩვე­ნე­ბის 2 მო­საწ­ვე­ვი გად­მომ­ცა, – მე გა­და­ღე­ბე­ბი მაქვს და ვერ მი­ვალ, თუ გნე­ბავთ, მე­გო­ბარ­თან ერ­თად წაბ­რძან­დი­თო. გა­მო­ვარ­თვი. ერ­თმა­ნეთს ისე დავ­შორ­დით, არც ტე­ლე­ფო­ნი უთხო­ვია და არც ის უკი­თხავს, სად ვცხოვ­რობ­დი. კი­ნო­ში თა­ნამ­შრო­მელ მა­ნა­ნა ძნე­ლა­ძეს­თან ერ­თად წა­ვე­დი. არ მახ­სოვს, რა გა­დი­ო­და, მაგ­რამ ფილმში კათ­რინ ჰე­პ­ბერ­ნი თა­მა­შობ­და. დარ­ბაზ­ში გუ­რა­მიც იყო. ფილ­მი რომ დას­რულ­და, მო­ვი­და, გა­მოგ­ვე­ლა­პა­რა­კა და სახ­ლამ­დე მიყ­ვა­ნა შე­მოგ­ვთა­ვა­ზა. ჯერ მა­ნა­ნა მი­ვიყ­ვა­ნეთ, მერე მე. მა­შინ გა­მო­მარ­თვა სახ­ლი­სა და სამ­სა­ხუ­რის ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მე­რი, მაგ­რამ არ და­უ­რე­კავს. ბედი რა არის, მა­ინც?! ჩემი შვი­ლი, დათო(დათო დარ­ჩია) ცეკ­ვა­ზე დამ­ყავ­და მა­შინ­დელ “პი­ო­ნერ­თა სა­სახ­ლე­ში” და გაკ­ვე­თი­ლი­დან რომ გა­მო­ვიყ­ვა­ნე, რუს­თა­ველ­ზე გაგ­ვა­ჩე­რეს. ლე­ნინ­გრა­დის კი­ნოს­ტუ­დი­ის თა­ნამ­შრო­მელ­მა მი­თხრა, რომ ფილ­მს “შეც­დო­მე­ბის კო­მე­დი­ას” იღებ­დნენ, დათო მო­ე­წო­ნათ. თუ შე­გიძ­ლი­ათ, ბავ­შვი კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში მო­იყ­ვა­ნე­თო. დათო მე­ო­რე-მე­სა­მე კლას­ში იქ­ნე­ბო­და. პრინ­ცი უნდა ეთა­მა­შა. არა­ფერს ამ­ბობ­და, კოს­ტი­უმს ჩა­აც­მევ­დნენ და დას­ვამ­დნენ. გა­მი­ხარ­და ისე­ვე, რო­გორც ყვე­ლა დე­დას გა­უ­ხარ­დე­ბო­და ეს ამ­ბა­ვი და წა­ვიყ­ვა­ნე. კი­ნოს­ტუ­დი­ა­ში პრო­დი­უ­სერ­მა რომ და­მი­ნა­ხა, თქვა, – ეს ქალ­ბა­ტო­ნიც გა­და­ვი­ღო­თო. მწვა­ნე “ბარ­ხა­ტის” კაბა ჩა­მაც­ვეს, დიდი დე­კოლ­ტე­თი. მი­ხე­ილ კა­ზა­კოვს უნდა ჩა­ევ­ლო, მკერ­დზე შე­მო­ე­ხე­და და ეთ­ქვა: “უფ”, სულ ეს იყო (იღი­მის).

კითხვის გაგრძელება