“20 წლის ვარ, ცოლად რომ გავყევი 16 წლის ვიყავი, ფეხმძიმედ დავრჩი… ბავშვები 2 თვის იყვნენ, სოფელში ვიყავით წასულები და ამ დროს თავის პოლიციელ ნათესავს ეუბნება…” – ამბავი, რომელმაც სოციალური სივრცე შეძრა

ცოტა ხნის წინ სოციალური სივრცე შუ­ა­ხე­ვის სო­ფელ ჩან­ჩხა­ლო­ში დატ­რი­ა­ლე­ბულ­მა ოჯა­ხურ­მა დაპირისპირებამ მოიცვა. მა­რი­ნა აბა­ში­ძემ “ნა­ნუ­კას შო­უ­ში“ მოყვა, თუ როგორ მიატოვა მისმა რძალმა შვილები და როგორ ზრუნავს თავად ბავშვებზე. მაშინ მარინა აბაშიძე ამბობდა, რომ მისმა რძალმა, მარიამ ბარბაქაძემ ორსულობისას სხვადასხვა გზით რამდენჯერმე სცადა მუცლის მოშლა, მაგალითად, წაქცევით, დაცემით… ამბობდა იმასაც, რომ ამას მომავალი დედა ძალით აკეთებდა, თავად კი რძალსა და ბავშვებზე ზრუნავდა. 

44 წლის მარინა აბაშიძის ამ განცხადებებს 20 წლის მარიამ ბარბაქაძემ დედასთან ერთად უპასუხა და სრულიად განსხვავებული რეალობა აღწერა. მისი თქმით, დედამთილი ორსულობაში მართლაც იჩენდა მის მიმართ ყურადღებას, თუმცა ბავშვების გაჩენის შემდეგ სერიოზულმა პრობლემებმა იჩინა თავი. ეს პრობლემები კი უკავშირდებოდა ფსიქოლოგიურ ზეწოლასა და ჩაგვრას: 

“20 წლის ვარ, ცოლად რომ გავყევი 16 წლის ვიყავი, ფეხმძიმედ დავრჩი. არ ვცდილობდი ბავშვების მოშორებას, ექიმებმაც იციან, რომ ვუვლიდი ჩემს თავს. დედამთილს ბევრჯერ დავეკონტაქტე, რომ ბავშვები ენახებინა. ერთხელ ძლივს და­ვუ­რე­კე, ბავ­შვმა რომ და­მი­ნა­ხა, “დედა” და­უ­ძა­ხა ტე­ლე­ფონს. მა­რი­ნამ მა­შინ­ვე გა­მო­არ­თვა და უთხრა, ეს დე­და­შე­ნი არ არი­სო. მერე ვი­დეო გა­მო­მიგ­ზავ­ნა, სა­დაც ჩემი ქმა­რი სხვა გო­გოს­თან ერ­თად ზის მან­ქა­ნა­ში და აწე­რია: “ამათ უკვე სხვა დედა ჰყავთ, შენ არ სჭირ­დე­ბი“.

თავიდან მე და ჩემს დედამთილს კარგი ურთიერთობა გვქონდა, ფეხმძიმედ რომ ვიყავი, მაქცევდა ყურადღებას, ყველაფერს მყიდულობდა, ექიმთანაც თავის დროზე მივდიოდით. ბავშვები როცა გაჩნდნენ, ამის შემდეგ დაიწყო პრობლემები. ბავშვები 2 თვის იყვნენ, სოფელში ვიყავით წასულები და ამ დროს თავის პოლიციელ ნათესავს ეუბნება, მინდა, დედობის უფლება ჩამოვართვაო. 

მალევე რომ დავრჩი ფეხმძიმედ, მესმოდა, თავის შვილს როგორ ეუბნებოდა, რომ ბავშვებს გაუკეთებდა დნმ-ის ანალიზს, ნამდვილად იყვნენ თუ არა მისი შვილები. ორსულად დარჩენიდან ერთი თვის შემდეგ მეუბნება, რომ არ ხარ ქალიშვილიო, ეს ექიმთანაც თქვა, რის გამოც ექიმმა ოთახიდან გააგდო. 

ერთხელ ჩემმა ქმარმა მაწონი და ბანანი მომიტანა და ვჭამდი, თვითონ კი ღუმელთან დაჯდა. ამ დროს ჩემმა დედამთილმა თქვა: “ჯერ ქმარი არ დამჯდარა სუფრასთან, ეს კიდევ ზის და ჭამსო”. 

ჩემი ქმარიც ამიტომ შემზიზღდა, უნდა ეთქვა დედამისისთვისაც და ჩემთვისაც, რაც სათქმელი ჰქონდა. მე თუ დამნაშავე ვიყავი, უნდა მოსულიყო და ეთქვა – “მარიამ, ეს დედაჩემია, ჩემი გამზრდელია და არ მოექცე ცუდად”. პარალელურად, დედამისთანაც მისულიყო და ეთქვა: “ეს ჩემი მეუღლეა, ჩემი მეორე ნახევარი და არ მოექცე ცუდად”. 

მარინა არ აძლევდა ჩემი დაცვის საშუალებას, რამეს რომ იტყოდა, “ახლა შემოგარტყა” – ეტყოდა. ლევანი დედამისს ვერაფერს ვერ ეუბნებოდა, ერთხელ ტელეფონიც დაულეწა, მაგრამ ხმა არ ამოუღია. 

ბევრჯერ მქონდა სურვილი, ბავშვები წამომეყვანა, მაგრამ მეშინოდა. 18-19 წლის ვიყავი, მეშინოდა. მარინამ ასეთი სიტყვები მითხრა: “აქ არ ჩამოხვიდე, მთელი სოფელი თოფით დაგხვდებაო”,  – ამბობს მარიამი. 

“მა­რი­ნამ და­მი­რე­კა და მიყ­ვი­რო­და: შენი შვი­ლი მგლებ­მა დაგ­ლი­ჯე­სო! გული წა­მი­ვი­და, გო­ნე­ბა დავ­კარ­გე. რომ მო­ვე­დი აზ­რზე და გა­და­ვუ­რე­კე, თა­ვის შვილ­თან ერ­თად იჯდა და სი­ცი­ლით მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და – ვი­ხუმ­რეო. ასე­თი ქალი მარ­თავ­და ჩემი შვი­ლის ცხოვ­რე­ბას. ხან მე­უბ­ნე­ბო­და – ჩა­მო­დიო, ხან მე­მუქ­რე­ბო­და – თუ ჩა­მოხ­ვალ, შენს შვილს ოჯახს და­ვუნ­გრე­ვო,“ – ჰყვე­ბა და­რი­ნა, მარიამ ბარბაქაძის დედა, რომელიც იმ დროს თურქეთში, ემიგრაციაში იმყოფებოდა. 

რას ამბობდა მარიამის დედამთილი

მა­რი­ნა აბა­ში­ძე იხ­სე­ნებს, რომ თა­ვი­დან ყვე­ლა­ფე­რი თით­ქოს რიგ­ზე იყო, თუმ­ცა პრობ­ლე­მე­ბი ორ­სუ­ლო­ბის­თა­ნა­ვე და­ი­წყო. მისი თქმით, მარიამი ბავ­შვე­ბის მო­ცი­ლე­ბას სა­ში­ნე­ლი მე­თო­დე­ბით ცდი­ლობ­და.

“ძა­ლი­ან მალე აე­რია თავ­გზა… ბევ­რჯერ ეცა­და, რომ ბავ­შვე­ბი მუც­ლი­დან­ვე და­ე­კარ­გა. თით­ქოს წა­იქ­ცა, თით­ქოს გა­და­ვარ­და, რა­ღა­ცა­ზე და­ე­ცა – სპე­ცი­ა­ლუ­რად აკე­თებ­და ასეთ რა­ღა­ცებს, რომ მუ­ცე­ლი მოშ­ლო­და. მუც­ლი­დან­ვე ვი­ცავ­დი, რომ არა­ფე­რი მოს­ვლო­დათ პა­ტა­რებს.

სამ­სა­ხურ­ში და­მი­რე­კა და მი­თხრა – მივ­დი­ვა­რო. სახ­ლში რომ მო­ვე­დი, ბავ­შვე­ბი ნა­ხევ­რად ჩაც­მუ­ლე­ბი იყ­ვნენ და მულ­ტფილ­მს უყუ­რებ­დნენ. მას ჩან­თა უკვე ჩა­ლა­გე­ბუ­ლი ჰქონ­და. კა­რე­ბი რომ გა­ვა­ღე, ჩან­თა წა­მო­ი­კი­და და ისე გა­ვარ­და… ვუ­თხა­რი, მოტ­რი­ალ­დი და ბავ­შვებს მა­ინც ჩა­ე­ხუ­ტე-მეთ­ქი. თვა­ლე­ბი­დან არა­სო­დეს ამო­მი­ვა ის მო­მენ­ტი – შვი­ლე­ბი არ და­ინ­დო, არც კი მი­კა­რე­ბია.

წას­ვლის შემ­დეგ, დე­დას შვი­ლე­ბი ერთხე­ლაც არ მო­უ­კი­თხავს. უფრო მე­ტიც, რო­დე­საც ერთ-ერთი ტყუ­პის­ცა­ლი რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში მოხ­ვდა და ექიმ­მა დე­დის ხმის გა­გო­ნე­ბა ურ­ჩია მდგო­მა­რე­ო­ბის გა­სა­უმ­ჯო­ბე­სებ­ლად, პა­სუ­ხი გა­მა­ოგ­ნე­ბე­ლი იყო: „ქალო, რას მი­რე­კავ? არც ექი­მი ვარ და არც ღმერ­თი. მიდი და მი­ხე­დეო“.