ულამაზესი ჯვრისწერა იქ, “სადაც გაზაფხული ივნისში იწყება…”  – ნატას და გიორგის თუშური სიყვარული ღრუბლებს ზემოთ: ტრადიციები და კავშირი წინაპრებთან

“იქ, სა­დაც გა­ზა­ფხუ­ლი ივ­ნის­ში იწყე­ბა,

იქ, სა­დაც სა­ჯიხ­ვე­ებს თოვ­ლი არ სცილ­დე­ბა,

იქ, სა­დაც ალა­ზა­ნი ბო­ბოქ­რობს თავ­ნე­ბა,

იქ, სა­დაც თუში კა­ცის წარ­სუ­ლი იწყე­ბა,

იქ, სა­დაც იქ­სო­ვე­ბა ფე­რა­დი წინ­დე­ბი,

იქ, სა­დაც უნ­გრე­ვე­ლი კოშ­კე­ბი შენ­დე­ბა,

იქ, სა­დაც გიყ­ვარ­დე­ბა ყო­ველ­თვის ვი­ღა­ცა…” – სწო­რედ იქ, ღრუბ­ლებს ზე­მოთ, ზღაპ­რულ თუ­შეთ­ში გა­და­წყვი­ტეს და­ე­კავ­ში­რე­ბი­ნათ ერ­თმა­ნე­თის­თვის ცხოვ­რე­ბა ნა­ტამ და გი­ორ­გიმ…

გვი­თხრეს, რომ რამ­დე­ნი­მე ვერ­სია გა­ნი­ხი­ლეს, თუმ­ცა ბო­ლოს არ­ჩე­ვა­ნი სო­ფელ ომა­ლო­ში ღვთის­მშობ­ლის მი­ძი­ნე­ბის სა­ხე­ლო­ბის ეკ­ლე­სი­ა­ზე შე­ა­ჩე­რეს და მა­რი­ა­მო­ბის დღე­სას­წა­ულ­ზე ჯვრის­წე­რა გა­და­წყვი­ტეს.

– რა­ტომ თუ­შე­თი?

ნატა ბა­ი­ხო­ი­ძე:

– ჩვენ თუ­შე­ბი ვართ, ალ­ვან­ში ვცხოვ­რობთ და ახ­ლაც მთა­ში ვართ. ჩემ­თვის თუ­შე­თი ბავ­შვო­ბის სიყ­ვა­რუ­ლიც იყო და ტრა­დი­ცი­ე­ბის დაც­ვაც. ყო­ველ­თვის ვგრძნობ­დი, რომ ეს მიწა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად მე­კუთ­ვნო­და – თით­ქოს წი­ნაპ­რე­ბის სული მაბ­რუ­ნებ­და აქ. დღეს კი, როცა აქ ვცხოვ­რობ, ეს უკვე არა მარ­ტო ოც­ნე­ბის ას­რუ­ლე­ბაა, არა­მედ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა, რომ თუ­შუ­რი სული და ტრა­დი­ცია მო­მა­ვალ თა­ო­ბას და სტუმ­რებს გა­ვაც­ნო. კითხვის გაგრძელება