“ამდენი წელია ჟურნალისტი ვარ და დედა მაინც ვერ ეგუება ამას… აქციაზე რომ დავშავდი, ჩემი 94 წლის ბაბუა ტელევიზორში მიყურებდა” – bbcnews.ge
ისტორიები

“ამდენი წელია ჟურნალისტი ვარ და დედა მაინც ვერ ეგუება ამას… აქციაზე რომ დავშავდი, ჩემი 94 წლის ბაბუა ტელევიზორში მიყურებდა”

“ტვი­ნის შერ­ყე­ვის გამო 2 კვი­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში წო­ლი­თი რე­ჟი­მი მქონ­და. თავ­ზე 7 ნა­კე­რი და­მა­დეს. სახ­ლში სრუ­ლად 10 დღე არ დავ­რჩე­ნილ­ვარ. 10 დღეა, სამ­სა­ხურ­ში გა­მო­ვე­დი” – გვე­უბ­ნე­ბა “ტვ პირ­ვე­ლის” ჟურ­ნა­ლის­ტი მა­რი­ამ გაფ­რინ­დაშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც 29 ნო­ემ­ბერს, პარ­ლა­მენ­ტთან აქ­ცი­ის გა­შუ­ქე­ბის დროს და­შავ­და – ტვი­ნის შერ­ყე­ვა მი­ი­ღო.

რო­გორ გრძნობს ახლა თავს, რო­გორ იხ­სე­ნებს ამ მძი­მე ფაქტს, რო­გორ აფა­სებს ქვე­ყა­ნა­ში მიმ­დი­ნა­რე მოვ­ლე­ნებს, ამა­ზე AMBEBI.GE-სთვის მი­ცე­მუ­ლი მისი ინ­ტერ­ვი­უ­დან შე­ი­ტყობთ.

– მა­რი­ამ, რო­გორ ხართ?

– პე­რი­ო­დუ­ლად თა­ვის გა­უ­საძ­ლი­სი ტკი­ვი­ლი მაქვს, დამ­რჩა “შრა­მი”, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი გა­ივ­ლის. ფი­ზი­კუ­რი ტკი­ვი­ლი არა­ფე­რია, ჩემ­თვის უფრო მტკივ­ნე­უ­ლი ის იყო, როცა რუს­თა­ველ­ზე, იმ სა­ში­ნე­ლი მოვ­ლე­ნე­ბის ეპი­ცენ­ტრში ჩემი კო­ლე­გე­ბი მუ­შა­ობ­დნენ და მე სახ­ლში ვი­წე­ქი. ეს ჩემ­თვის იძუ­ლე­ბი­თი ღო­ნის­ძი­ე­ბა იყო და მო­რა­ლუ­რად უმ­ძი­მე­სი რამ.

– რა მოხ­და 29 ნო­ემ­ბერს?

– 29 ნო­ემ­ბერს ჩემს ოპე­რა­ტორ­თან ერ­თად რუს­თა­ვე­ლის გამ­ზირ­ზე მი­ვე­დი. რო­გორც იცით, იმ დღე­ებ­ში აქ­ცი­ა­ზე და­ძა­ბუ­ლო­ბის რამ­დე­ნი­მე ეპი­ცენ­ტრი იყო. მე ოპე­რა­ტორ­თან ერ­თად ჩი­ტა­ძის ქუ­ჩა­ზე ვმუ­შა­ობ­დი… ჩვე­ნი ინ­ტე­რე­სი გა­მო­იწ­ვია არე­უ­ლო­ბის მცდე­ლო­ბამ, რაც შე­ვამ­ჩნი­ეთ და ვე­ძებ­დით ე.წ. ტი­ტუშ­კებს. ადა­მი­ა­ნებს, ვინც კონ­ფლიქ­ტის ხე­ლოვ­ნუ­რად პრო­ვო­ცი­რე­ბას იწ­ვევ­დნენ. ჩემი ვა­რა­უ­დით, ერთ-ერთი ტი­ტუ­შა­კა პო­ლი­ცი­ას და­უ­პი­რის­პირ­და, პო­ლი­ცი­ამ ტე­რი­ტო­რია და­ტო­ვა და წინა ფლანგზე გად­მო­ი­ნაც­ვლეს ე.წ. ხა­რე­ბას და­ნა­ყო­ფის წევ­რებ­მა, მორ­ბე­ნა­ლებ­მა (ასე ვე­ძა­ხით), ანუ კა­ცებ­მა შა­ვებ­ში. მივ­ხვდი, და­კა­ვე­ბის ოპე­რა­ცია იწყე­ბო­და და მათ­თან ერ­თად, ჩი­ტა­ძის ქუ­ჩი­დან რუს­თა­ველ­ზე გა­და­ვი­ნაც­ვლე.

ობი­ექ­ტუ­რო­ბის­თვის უნდა ით­ქვას, რომ ჩემ მი­მართ ფი­ზი­კურ ძა­ლა­დო­ბას ად­გი­ლი არ ჰქო­ნია. რო­გორც მახ­სოვს, როცა მა­სი­უ­რი და­კა­ვე­ბის ოპე­რა­ცია და­ი­წყეს, თა­ვის არე­ში უკი­დუ­რე­სი ტკი­ვი­ლი ვიგ­რძე­ნი და მერე მარ­თლა არა­ფე­რი მახ­სოვს. გარ­კვე­უ­ლი დრო­ის შემ­დეგ ჩემი ოპე­რა­ტო­რის ხმამ გა­მაღ­ვი­ძა, – სას­წრა­ფოს და ექი­მებს ეძებ­და… გარ­და იმი­სა, რომ ექი­მებ­მა პირ­ვე­ლა­დი დახ­მა­რე­ბა გა­მი­წი­ეს, ძა­ლი­ან გა­მამ­ხნე­ვეს. შემ­დეგ კლი­ნი­კა­ში გა­და­მიყ­ვა­ნეს, სა­დაც ასე­ვე მომ­ხე­დეს.

ზუს­ტად თქმა არ შე­მიძ­ლია, ქვა სა­ი­დან მომ­ხდა, ან ვინ ის­რო­ლა, იყო თუ არა ის სუს-ის ტი­ტუშ­კა. არც ის ვიცი, რაც თავ­ში მომ­ხვდა, რე­ა­ლუ­რად იყო თუ არა ქვა. მქონ­და გო­ნე­ბის კარ­გვის ეპი­ზო­დიც…

კითხვის გაგრძელება

Back to top button